Onzeker en alleen lopend op de gang. Of toch niet?
Door: Yvonne Schoolderman, IKONE Patiënt Expertise Teamlid
Voor de eerste keer na 2 (te) zware operaties binnen een week liep ik alleen over de gang. Stiekem hoopte ik dat er een verpleegkundige was, die mij zag lopen. Eigenlijk voelde ik mij namelijk nogal wankel en onzeker op de been. Maar ja…de verpleegkundigen waren druk, bezoek allang naar huis en ik wilde en ‘moest’ na 2 weken nauwelijks uit bed geweest te zijn, toch een stukje lopen. Dus liep ik op de gang, waarbij ik ook nog eens 3 kamers méér wilde passeren dan diezelfde middag. Steeds een stapje verder. Gelukkig had ik gezelschap van mijn ‘vertrouwde’ infuuspaal, die mij letterlijk steun gaf en ook wat vertrouwen.
Op de gang kwam ik geen enkele verpleegkundige tegen. ’s Avonds was die kans ook klein, er waren er maar 2 aanwezig. In de kamers die ik passeerde zag ik op verschillende plekken infuuspalen met meerdere infuuszakken en speciale infuusvoeding (TPV). Volgens mij zorgde ik er ook nog voor (met nog een enkeling) dat de gemiddelde leeftijd wat lager werd. Veel ouderen dus. En aan alle infuuszakken te zien (zegt niet alles, maar wel genoeg weet ik uit ervaring) ook ouderen die veel (complexe) zorg nodig hadden.
Ik passeerde de teampost. Daar zag ik 1 verpleegkundige. Druk bellend en deels hoorbaar (ving flarden op) overleg plegend met een arts over een patiënt. Onderwijl turend naar een computerscherm. Haar gezicht stond zorgelijk.
De andere verpleegkundige stond in de aangrenzende medicijnkamer en was geconcentreerd medicatie aan het klaarmaken (deze ruimtes waren voorzien van een glazenwand).
Beide verpleegkundigen zagen mij, zover ik dat kon zien, niet passeren. Hoewel ik daar eerst op hoopte, probeerde ik nu vrijwel onzichtbaar te passeren. Nog steeds wankel, maar het ging niet onaardig. Ik wilde hen niet nog meer werk bezorgen…
Terwijl ik langs de hardwerkende verpleegkundigen liep, realiseerde ik mij ineens iets heel anders. Ze waren jong, in mijn ogen heel jong. Wat een verantwoordelijkheid hadden zij op hun schouders. Op een afdeling van +/- 20 patiënten met complexe zorg. De dagen daarvoor had ik echter ervaren dat de (meeste) verpleegkundigen hier duidelijk bevoegd en bekwaam waren. Dus weliswaar jong, maar zeker voldoende kennis en inzicht op HBO-niveau.
Wat ik even vergat: zelf was ik ook heel jong toen ik (samen met een collega) de zorg en verantwoordelijkheid had over +/- 20 patiënten, de meesten met complexe zorg. Ik voelde mij ook zeer verantwoordelijk. Gek genoeg voelde die verantwoordelijkheid nooit als een zware last.
Het was wel vaak veel te druk om naast alle ‘technische zorg’ ook voldoende tijd en aandacht te besteden aan bijvoorbeeld psychische ondersteuning of aandacht te hebben voor de sociale situatie. Er was ook te weinig tijd om ’s avonds een stukje te wandelen met een patiënt, na een zware (darm)operatie. Dit zorgde ervoor dat ik en mijn collega’s het gevoel hadden dat patiënten tekort schoten. Die avond leerde ik t ook anders te zien.
Daar was mijn kamerdeur alweer. Met moeite kroop ik in bed. Opgelucht en met het gevoel van een kleine overwinning. Had ik t toch gered. Alleen. De verpleegkundige kwam medicijnen brengen. ‘Zag je net op de gang lopen. Ging ’t goed?’ Eigenlijk liep ik dus toch niet echt alleen. Er waren jonge, maar vooral bekwame verpleegkundigen in de nabijheid. Voor als t echt nodig was.
Yvonne is gehuwd en moeder van een (puber)zoon. Gedurende bijna 25 jaar werkte zij als verpleegkundige (zowel in een algemeen ziekenhuis als in de thuiszorg). Daarnaast heeft zij ruim 25 jaar patiëntervaring, met name door de gevolgen van het Short Bowel Sydrome. Zij combineert haar kennis als zorgprofessional met de ervaringen als patiënt om (zorg gerelateerde) blogs te schrijven.
Deze blog is eerder verschenen op Yvonne haar eigen pagina: https://yvonneblogtmetzorg.wordpress.com