Blog 1 eHealthweek - Wachten op de juiste prikkel?

Door: Ineke Hazelzet, IKONE Patiënt Expertise Teamlid 

Deze week neemt teamlid ineke u iedere dag mee in haar eHealth-week experience

Tijdens de nationale eHealthweek 2017 waren verspreid door het land vele evenementen te bezoeken om nader kennis te maken met ICT-toepassingen in de gezondheidszorg. Inspirerende voordrachten van ontwikkelaars, aanbieders en gebruikers, maar ook games, apps of persoonlijke gezondheidsomgevingen om zelf uit te proberen naast oproepen tot enige terughoudendheid gaven een afgewogen blik op een niet te stoppen ontwikkeling in de zorg. Daar moest ik natuurlijk meer van weten nieuwsgierig als ik ben. Nu ben ik een overtuigd believer van de goede mogelijkheden voor de inzet van eHealth, weliswaar gecombineerd met enige scepsis. Zijn de aangeboden toepassingen betrouwbaar, veilig, toegankelijk, evidence based? Leveren ze een waardevolle toevoeging aan de analoge patiëntenzorg? Worden gebruikers, zorgverlener èn cliënt/patiënt, bij de ontwikkeling, implementatie en evaluatie betrokken? Waarvoor kan de toepassing worden ingezet? Hoe zit het met de inpasbaarheid in het persoonlijk gezondheidsdossier dat 2020 voor elke patiënt die dat wil gebruiken beschikbaar moet zijn? 

Maandag voerde de reis per auto naar Enschede, ik rijd zelf met dank aan de nodige elektronica, om bij het Roessingh, Centrum voor Revalidatie, te kijken naar eHealth-toepassingen voor revalidatiegeneeskunde. De kans om ze ook uit te kunnen proberen liet ik me natuurlijk niet ontnemen. Zo is hun Oefenportaal voor zelfstandig revalideren in de thuissituatie volop in ontwikkeling. Het bestaat uit een portaal voor de revalidant dat gekoppeld is aan dat van de zorgverlener. De zorgverlener zet in overleg met de revalidant een oefenprogramma in elkaar, dat de revalidant via zijn portaal uitvoert, bijhoudt, zelf vult met behandeldoelen. Instructiefilmpjes en informatieartikelen toegespitst op de eigen zorgvraag geven de nodige ondersteuning. Er is via een beveiligde e-mailverbinding contact mogelijk voor het tussentijds beantwoorden van vragen en oplossen van probleempjes. Deze applicatie is gericht op meer eigen regie, vergroten van de zelfstandigheid, het ondersteunen bij de overstap van klinische revalidatie naar het leven thuis en het vergroten van de kwaliteit van leven op langere termijn. Al pratend met een van de zorgverleners borrelden de ideeën voor het verder vullen van de app op: medicatie, decubituspreventie, wondverzorging, telemonitoring van hartslag, zuurstofsaturatie en bloeddruk, nieuwe doelgroepen … er werd driftig meegedacht en meegeschreven. In het lab ging ik zelf aan de slag met een game voor het trainen van de stabalans. Door het lichaamsgewicht meer naar het linker- of rechterbeen te verplaatsen vloog een vogel door een prachtig bos met de nodige obstakels, dat was tenminste de bedoeling. Na een keer of drie opgevangen te zijn was het tijd de game zittend op een stoel voort te zetten. Het werd een trainingsgame voor de zitbalans … Tsja, oeps, uh, ja, eh, ja… gevalletje zelfoverschatting? Caudalaesie L4 sinds 2007. Nou niet bepaald de light versie … Geweldige game! Uitdagend, in te zetten bij verschillende aandoeningen van het bewegingsapparaat. Nog in de studiefase zit de virtual reality for pain therapy. Kijkend in een VR-bril met in iedere hand een controller in het speelveld allerhande opdrachten uitvoerend wordt aan het omgaan met chronische pijn gewerkt. Dit wilde ik ook wel eens ervaren. Het was een heel bijzondere ervaring… Hoe combineer ik hoepelen met de rolstoel met het bedienen van de controllers en het uitvoeren van de opdrachten in deze virtuele wereld? Waar zijn mijn benen en voeten? Waar bevind ik me in de ruimte? Waar is de pijn in mijn benen en voeten gebleven? Hier konden de onderzoekers en ontwikkelaars wel wat mee…

Morgen vertelt Ineke weer verder! 

Leven met een chronische ziekte: mijn verhaal

Door: Satu Johanna Siiskonen, Patient Expertise Teamlid IKONE

Ik heb colitis ulcerosa, een chronische inflammatoire darmziekte (IBD). De eerste symptomen kreeg ik rond 1996 toen ik farmacie studeerde aan de Universiteit van Helsinki. Vrij snel bracht ik een bezoek aan de arts. Eerst kreeg ik de opdracht om stress te vermijden en minder koffie te drinken. Een gestreste studente met onregelmatige leefgewoonten, dacht de arts misschien. Nou, dat kan deels kloppen. Ik genoot wel van de studentenfeestjes in de hoofdstad van Finland. Maar de darmklachten kwamen toch door iets anders, vond ik.

Google bestond toen nog niet maar gelukkig was ik net een studieboek over interne geneeskunde aan het lezen. Ik besefte dat mijn symptomen overeenkwamen met die van inflammatoire darmziektes. Ik heb gevraagd of de dokter mij wat grondiger wilde onderzoeken. Na een sigmoïdoscopie was de diagnose meteen duidelijk.

Colitis ulcerosa (CU) is een auto-immuunziekte, die in principe alleen voorkomt in de dikke darm. Helaas komen veel patiënten met CU er niet zo “makkelijk” vanaf [#zwartehumor], maar lijden ze ook aan symptomen in andere organen, zoals de ogen, huid of gewrichten. CU kenmerkt zich in rustige fasen – als je geluk hebt – en opvlammingen. Bij opvlammingen horen vervelende symptomen, zoals slijm en bloed in de ontlasting, pijn, fecale incontinentie en diarree. De symptomen kunnen zo erg zijn dat een ziekenhuisopname nodig is. Veel patiënten hebben last van ernstige vermoeidheid, ook wanneer de darmsymptomen afwezig zijn.

Sommige patiënten kunnen niet naar buiten wanneer ze dat willen omdat ze zich dag en nacht in de buurt van een wc moeten bevinden. Werken, boodschappen doen, wandelen – alles wordt een uitdaging of simpelweg onmogelijk. Het is frustrerend dat je een terugval niet kan voorkomen door een trucje, zoals een speciaal dieet. Bepaalde voedingsmiddelen kunnen wel de symptomen bij individuele patiënten verergeren of juist verminderen.

De oorzaak van colitis ulcerosa is onbekend en de ziekte is chronisch. Niet te genezen dus. De bedoeling is om de symptomen met medicatie onder controle te houden. Als medicamenteuze behandeling niet effectief is of bijwerkingen van de medicijnen te ernstig zijn, kan de gehele dikke darm worden verwijderd. Een patiënt zonder dikke darm heeft een stoma of een zogenaamde pouch (IPAA) nodig.

De eerste vier jaar na de diagnose was ik de hele tijd min of meer ziek. Toch ben ik doorgegaan met mijn apothekersstudie, heb ik gereisd door Europa en gewerkt in een openbare apotheek om mijn studie te financieren. Ik deed ook veel bestuurswerk voor de studievereniging farmacie in Helsinki en internationaal. En ik heb ook gedatet, ondanks alle vervelende symptomen, die je eigenlijk met niemand wil delen. Ik had het natuurlijk ook rustig aan kunnen doen maar ik was (en ben) zeer gepassioneerd bezig met dingen die ik leuk vind. Gelukkig maar!

Ik werd behandeld met mesalazine, prednison en, als laatste stap, azathioprine. De nieuwere medicijnen, biologicals, waren toen nog niet beschikbaar voor het grote publiek. In 1999 tijdens een treinreis door Europa kreeg ik een ernstige opvlamming. Ik was afhankelijk van prednison geworden en werd niet beter van azathioprine, daarom raadde mijn dokter me een operatie aan. De gehele dikke darm zou verwijderd worden.

Ik was toevallig net bijna klaar met mijn studie en heb besloten om in te stemmen met de operatie. Ik studeerde af met bolle prednisonwangen in januari 2000. Mijn scriptiebegeleider bij het Nationaal Instituut voor Gezondheid en Welzijn in Finland was niet tevreden met het niveau van mijn scriptie maar wat kun je doen – ik had haast. Dat was niet de eerste en ook niet de laatste keer dat ik onder mijn niveau presteerde vanwege de ziekte. Vijf dagen na het afstudeerfeestje werd mijn dikke darm in z’n geheel verwijderd en kreeg ik een tijdelijke stoma. Vanwege complicaties lag ik talloze nachten in het Finse ziekenhuis dat door patiënten liefkozend Meilahti Hilton werd genoemd.

Twee maanden na de eerste operatie werd de stoma gesloten en kreeg ik een pouch. Leven met een pouch kent zijn eigen uitdagingen en ik ben helaas ook niet na de operatie helemaal gezond geweest, hoewel de situatie aanzienlijk verbeterd is. Ik heb vaak last van anemie en ernstige vermoeidheid. Ook gewrichtspijnen zijn voor mij niet vreemd. Vanwege energiebeperking word ik eigenlijk nooit ‘s ochtends uitgerust wakker. De hele dag (en soms nacht) moet ik rekening houden met toiletbezoek, eten en extra drinken. Dat kost ook energie. Als je gezond bent, is dat iets wat je gewoon doet, zonder na te denken.

20 jaar lang heb ik geleefd met een chronische ziekte. De ziekte zelf is onzichtbaar maar ik ben er altijd heel open over geweest. Het is niet makkelijk om altijd maar rekening te moeten houden met de vermoeidheid en… met de darm. Soms huil ik om mijn bittere lot, en soms vergeet ik even dat ik ziek ben. Ik durf niet te beweren dat ik de chronische ziekte heb geaccepteerd, maar ik heb in ieder geval geleerd om er het beste van te maken. Het meest positieve is dat ik ondanks alles op mijn veertigste nog moeder werd en samen met een hele leuke man voor onze dochter mag zorgen.

Het allermoeilijkste aspect van een onzichtbare ziekte vind ik het omgaan met leidinggevenden en/of collega‘s die niet begrijpen dat ik flexibiliteit nodig heb om te kunnen blijven werken. Gelukkig heb ik ook mogen werken voor en met mensen die de uitdagingen van deze ziekte begrijpen, naar mij luisteren en mij vertrouwen. Een empathische werkgever is goud waard. Op dit moment ben ik mijn eigen baas en doe ik dingen waarbij mijn ervaringsdeskundigheid juist een positieve toevoeging is en niet iets negatiefs.

Mijn passie is om het patiëntenperspectief in wetenschappelijk onderzoek, zorg en innovatie te promoten. Het combineren van mijn kennis over wetenschappelijk onderzoek, geneesmiddelen én patiënt zijn is wat ik het liefst doe. Ik geef ook lezingen over hoe het is om te leven met een chronische darmziekte. Op deze manier hoop ik andere patiënten en zorgprofessionals te kunnen helpen. Ik ben heel trots en dankbaar dat ik lid mag zijn van het Patient Expertise Team van Stichting IKONE.

Ik beantwoord heel graag vragen naar aanleiding van dit verhaal. Mijn e-mail adres is info@satuprojects.nl en ik ben actief op Twitter (@satusiiskonen).

Gelukkig hebben we in Nederland ook een actieve patiëntenvereniging, Crohn en Colitis Vereniging Nederland (CCUVN). Op de website van CCUVN is veel informatie te vinden over colitis ulcerosa en de Ziekte van Crohn, een andere veel voorkomende chronische darmziekte.

Gevangen

Door: Geert Jan den Hengst, IKONE Patiënt Expertise Teamlid

ʺGelukkig houdt mijn geloof mij op de been. Ik weet, als ik zwak ben, ben ik machtig.ʺ Het zijn de laatste woorden uit de documentaire Houdt God van Vrouwen? Over Hilligje Kok-Bisschop, een strijdbare vrouw uit Staphorst, die in haar kerk, de Oud Gereformeerde Gemeente, meer rechten wil voor vrouwen. Graag zou zij een actieve rol willen hebben binnen deze kerk en ook in de SGP. Maar de mannen houden voor haar de deuren gesloten. Vrouwen dienen te zwijgen, worden volgens haar onderdrukt.

Haar zoon is homoseksueel en Hilligje ervaart de totale afkeuring hiervan binnen haar kerk. Zij ging destijds zelf ook niet naar zijn huwelijk, waar ze nu spijt van heeft. Ze was bang voor reacties uit de kerk. Inmiddels kan zij het niet rijmen dat er enerzijds naastenliefde wordt verkondigd, maar tegelijkertijd homo’s worden wegzet als een stuk vuil. Ze verlaat haar kerk, maar is en blijft wel gelovig. Zij wil graag laten zien dat God anders is dan dat hij vaak geschetst wordt in de kerk. Hilligje voelde zich een gevangene in haar eigen gemeente. Ze kon niet zijn wie ze zou willen zijn.

Iets dergelijks overkwam Tjalling, een boer uit de provincie Groningen. Het grote verschil is dat zijn verhaal verzonnen is en het gebeuren in Staphorst non-fictief. Geboren in een verkeerd lichaam is één van de afleveringen uit de televisieserie 30 minuten uit 1995. Ze werden gebracht als realistische docudrama’s, gespeeld door Arjan Ederveen. Tjalling woont met zijn gezin op een boerderij, ergens op het platteland. Hij beseft zich dat hij zit opgesloten in zijn eigen lichaam en neemt het drastische besluit om een andere identiteit aan te nemen, volgens hemzelf zijn ware identiteit.

Diep van binnen voelt hij zich een bosneger uit Zaïre, tegenwoordig Congo. Na een lange innerlijke strijd besluit hij te worden wie hij graag wil zijn. Er volgt een pigmentkuur die zijn huidskleur verdonkert en zijn neus en lippen worden door plastische chirurgie verbreed. Na deze fysieke overgang begint Tjalling, ondertussen omgedoopt tot N'Jing, steeds meer te verlangen naar het ultieme einddoel. Uiteindelijk neemt hij die grote stap ook, verlaat zijn gezin en verhuist naar daar waar hij wil zijn, de steppes van Zaïre. Na een aantal weken blijkt hij te zijn verstoten uit de gemeenschap aldaar. Hoe het afloopt is niet bekend.

Ergens tussen de verhalen van Hilligje en Tjalling in balanceer ik. Door mijn fysieke beperking kan ik niet volledig degene zijn die ik zou willen zijn. Daartegenover staat dat ik op mentaal vlak de strijd van berusting en acceptatie allang gewonnen heb. En dat is erg prettig! Natuurlijk hoop ik dat er in de toekomst wordt ontdekt waar de oorzaak van MS ligt, met een bestrijdend medicijn als resultaat. Echter, vermoedelijk zal ik dit niet meer meemaken en ik heb mij daar bij neergelegd. Vind ik dat vervelend? Ja en nee. Soms durf ik zelfs aan mijzelf de vraag te stellen of ik het überhaupt zou aankunnen, zou durven, om weer volledig gezond door het leven te gaan, met alle gevolgen van dien.

Misschien kan ik zeggen dat de ziekte mij niet zozeer heeft gevangen, maar juist heeft bevrijd.

Koude technologie? Ik loop er warm voor.

Door: Anne-Miek Vroom

In een serie van drie blogs wil ik u graag meenemen in mijn gedachtestroom naar aanleiding van drie bijeenkomsten waar ik afgelopen week een bijdrage aan heb geleverd. 

Donderdag 15 september, NRC live.

Terwijl de zon de Amsterdame grachten verwarmde en de terrassen zich vulden kwamen honderden mensen bijeen in Felix Meritis. ‘Koude technologie’, stond op het menu. De NRC organiseerde ‘live’ een vergezicht op zowel de zorg van de toekomst als een blik op bestaande kansen en mogelijkheden van eHealth, onder de bezielende leiding van Cathy van Beek. 

Ik werd, opnieuw, enthousiast door de voordracht van Jeroen Tas. Jeroen heeft een sterk verhaal over de sociale context van gezondheid, ziekte en zorg. Hij raakt exact aan waar mijn vak ‘medische sociologie’ voor staat. Dat gezondheid en ziekte alle levensdomeinen raken. Wil je echt iets betekenen voor kwaliteit van leven en kwaliteit van zorg, dan moet je het fenomeen gezondheidszorg breder zien. eHealth is een fantastische mogelijkheid om mensen kennis, bewustzijn en regie te geven. Technologie wordt echt menswaardig als deze ondersteuning kan bieden in alle levensdomeinen. Maarten den Braber nam ons in vliegend tempo mee in een veelheid aan mogelijkheden.

Wat kunnen wij hiermee? Om het nieuwe perspectief helder te krijgen is het volgens mij belangrijk tijd en ruimte te maken voor het exploreren van de vragen die achter huidige vormen van zorg en dus ook de bestaande uitdagingen liggen. Ook daar komt sociologie om de hoek kijken. Tijd voor zachte data en goede gesprekken. 

Ik laat mij in mijn werk inspireren door Daan Roosegaarde. Daan vertelde het voorbeeld: als we een lantaarnpaal gaan verduurzamen, denken we aan een zonnecollector. Liever niet. Ga terug naar het waarom van die lantaarnpaal. De functie is licht op de straat. Hij ontwierp letterlijk een verlichte weg. Een weg die duurzaam is en ook nog waarde toevoegt aan onze ervaring en landschap. Omdat hij zo wonderlijk mooi is. Schoonheid is geen luxe product. Schoonheid doet iets met ons gevoel en gedrag. Vindt u dit interessant? Volg dan bijvoorbeeld Reint Jan Renes of UCreate. Zij leren ons over de intrigerende toegevoegde waarde van goed design. Ook binnen de zorg. Ik hoop dat hij de volgende keer ook op NRC live spreekt. 

De vragen achter de vragen. Binnen onze stichting IKONE denken wij graag mee over: ‘Waarom is deze behandeling er?’, ‘Waarom is deze zorg er?’. Wij willen en durven na te denken over het waarom van gezondheidszorg. Ook als mensen die zelf patiëntervaring hebben. Juist als mensen met die ervaring. Want ligt de daadwerkelijke exploratie van het waarom niet in die ervaring? Via die route komen wij terecht op allerlei creatieve en innovatie kansen. Onder andere via onze 7-stappen methodiek de narrative patient journey, die wij samen met Beeldprikkels ontwikkelden. 

Ik vertelde graag over dit perspectief tijdens NRC live. Neem de vraag: ‘Waarom heb ik een poli-afspraak met mijn arts?’. Soms hebben wij, patiënten, informatie nodig. Soms uitleg over de behandelmogelijkheden. Soms een goed gesprek. Soms gewoon die geruststellende blik. Soms …, vul maar in. Het klinkt zo eenvoudig. In de praktijk denken wij mensen werkzaam in de zorg weinig na over het waarom van vormen van zorg. Zijn we vastgeroest of bang of gewoon, onbewust? Neem het poli bezoek, dat is lang niet altijd de meest fijne en passende vorm van zorg. 

Tijdens NRC live kwam een best practice voorbij. Professor Bas Bloem gaf fantastische voorbeelden van nieuwe kansen in de zorg. Hij vertelde over Parkinson TV. Dit concept, in een DWDD format gegoten, geeft patiënten informatie over hun ziekte en mogelijkheden. Het wordt zo goed bekeken dat het aantal consulten terug loopt. Patiënten zijn laaiend enthousiast. Dokters ook? Bas, neuroloog, zeker weten. Hij durft dit aan én vindt wegen voor bekostiging. En als er dan een consult is, dan kunnen arts en patiënt op basis van die informatie echt in gesprek over wat van belang. 

Wat van belang is, dat verschilt voor ieder mens. Daar is in de zorg juist meer ruimte voor nodig, voor die uniciteit. Uniciteit vraagt tijd en aandacht, echt contact. Daarnaast mogelijkheden binnen de zorgorganisatie en opleidingen voor het ontwikkelen en behouden van deze vaardigheden. Ik hoop dat eHealth juist daarvoor ruimte laat ontstaan. Koude technologie? Als we samen toegevoegde waarde creëren loop ik er, als mens én als patiënt, warm voor. In mijn volgende blog neem ik u dan ook mee naar de volgende bijeenkomst, waar ik samen met acteurs een bijdrage leverde over de ‘little data’ van de gezondheidszorg.

Patient Expertise Team

Door: Anne-Miek Vroom

Het begon allemaal met mijn eigen ervaringen. Al meer dan 15 jaar ben ik professioneel actief als patiënt. Dat houdt in dat ik mijn patiëntervaringen inzet omdat ik heel graag de kwaliteit van zorg voor mensen met een aandoening of ziekte wil verbeteren. Ik ben gestart als bestuurslid bij mijn eigen patiëntenorganisatie. Een organisatie die niet alleen het zeer gewaardeerde lotgenotencontact hoog op de agenda heeft staan. Samen wilden wij tevens de zorg voor volwassenen met Osteogenesis Imperfecta op de kaart zetten. Geen arts was gespecialiseerd in deze aandoening en patiënten moesten overal in het land shoppen, in de hoop op een deskundige blik van een medisch specialist. Te vaak werd deze niet gevonden. Het lukte onze patiëntenorganisatie een club artsen serieus geïnteresseerd te krijgen in deze ziekte en gezamenlijk bouwden wij aan één van de eerste expertisecentrums voor een zeldzame ziekte in Nederland. In een topklinisch ziekenhuis nog wel, helemaal uniek.

Tijdens mijn afstuderen als medisch socioloog kwam ik met steeds meer zorgorganisaties en beleidsmakers in contact. Zij vroegen mij ervaringen te delen. Zij wilden graag het gesprek met mij aangaan over ‘wat is goede zorg’. Ze hadden vragen over zorgvernieuwing, veranderprocessen en innovatie. ‘Wij kunnen het allemaal wel bedenken, maar wat vindt de patiënt ervan?’. Ik heb geluisterd en verhalen gedeeld. Ervaringen van mijzelf, ontstaan door de zorg voor mijn lijf. Verhalen over wat ik heb gezien, gevoeld, gehoord. Wanneer je zo vaak bent opgenomen in een ziekenhuis of revalidatiecentrum, wanneer je zoveel in de wachtkamers en op de poli’s hebt gezeten, dan ken je de zorg ook vanuit een ander perspectief. Ik heb mij altijd enorm geïnteresseerd in zorgprocessen en in de mensen die er werken. Zo ontstond er een eigen situatie en ziekte-overstijgende blik. Stapels boeken, uren met mensen praten, wetenschappelijk onderzoek bestuderen en overdenken. Het werd als het ware een tweede natuur.

Na mijn afstuderen werd dit geheel dan ook mijn werk. Ik houd van spreken en gaf steeds meer lezingen. Topmanagementlagen wisten mij ook steeds vaker te vinden. Zij wilden graag een gesprek en aansluitend professioneel advies. Kritisch, open en telkens zoekende naar verbinding. Ervaringen omgezet in adviezen: eerlijk, onafhankelijk en begrijpelijk. Samengebracht in heldere taal, aansluitend op het bestaande vraagstuk. ‘Kan je dit ook voor ons op papier zetten?’.  

Het bleek een talent te zijn om deze werelden bij elkaar te brengen. Bruggen te bouwen tussen mensen met patiëntervaring en de zorg. Het werd mijn droom om veel meer mensen met patiëntervaringen ideeën, ervaringen en visie te laten delen. Ik wilde deze mensen een podium bieden en gezamenlijk, op een professionele en onafhankelijke wijze, meewerken aan betere zorg. Online en offline. Als co-creatie partners vanaf de eerste ontwikkeling, als gesprekspartners in alle fases.

De afgelopen jaren heb ik hier ziel en zaligheid in gestopt. Het vraagt veel tijd, creativiteit, doorzettingsvermogen en passie om een dergelijk initiatief te laten slagen. Ik geloof dat met een doel voor ogen veel mogelijk is. Een gedegen voorbereiding is het halve werk. Eind 2014 was IKONE toe aan haar oprichting. Stichting IKONE. Anderhalf jaar na de oprichting staat er dan ook een organisatie die volop in beweging is.

Mijn droom heeft geresulteerd in één van de pijlers van Stichting IKONE: het Patiënt Expertise Team. Inmiddels zijn 37 mensen met patiëntervaring lid. Allemaal mensen, in de leeftijd van 18-70, met eigen ervaringen en ideeën over zorg en over innovatie. De één wil super betrokken zijn bij het gehele zorgproces, de ander participeert minder actief. De één ziet veel verbeterpunten, de ander complimenteert vooral. Samen willen wij op een professionele wijze meewerken aan het verbeteren van de zorg. Ons diverse team werkt samen met start-ups, zorg verbeter trajecten, innovatietrajecten, visieontwikkeling en alles dat bijdraagt aan het ondersteunen en verbeteren van kwaliteit van leven van mensen met een fysieke ziekte of aandoening.

Heb jij patiëntervaring vanwege een fysieke ziekte of aandoening en zou je lid willen worden van ons team? Dat kan door te solliciteren. Stuur je brief naar secretariaat@ikone.nl

Heeft uw (zorg)organisatie, ziekenhuis start-up, innovatie of behoefte aan een ander perspectief? Wilt u graag co-creëren met mensen met patiëntervaring? Wilt u uw applicatie laten testen door zorggebruikers? Heeft uw zorgorganisatie behoefte aan een goed gesprek? Wilt u patiënt journeys laten ontwikkelen, daadwerkelijk vanuit het patiëntenperspectief? Of wilt u op één of andere manier bijdragen aan het verbeteren van zorg, door middel van het inzetten van ervaringsdeskundigheid?

Bent u klaar voor een nieuw venster op zorg?

Kijk dan op http://www.ikone.nl/nl/adviseren/ of mail naar info@ikone.nl

Wij gaan graag de samenwerking met u aan!